ဆောင်ကြာမြိုင်ကအဖော်မွန်

ဆောင်ကြာမြိုင်ကအဖော်မွန် (၁)

ရန်ကုန်မြို့လယ်ရှိကွန်ဒိုမီနီယံ အဆောက်အအုံကြီးတစ်ခု။
ထိုအဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၀ လွှာတွင် ခောတ်မှီ နောက်ဆုံးပေါ်ကရိယာများဖြင့် လှပခမ်းနားသော
အလှပြင်ဆိုင်ကြီးတစ်ခု တည်ရှိနေသည်။
အလှပြင်ဆိုင်က အမျိုးသမီးများသီးသန့်ဟုဆိုသော်လည်း အလှပြင်ပေးသူများက အသက် ၂၀
ကျော်သာရှိသေးသော ကောင်လေးများဖြစ်နေသည်။
အလှပြင်ဆိုင်ဟုဆိုသော်ငြားလည်း အလှပြုပြင်ပေးသူများမှာ
အလှပြင်ဆိုင်အများစုတွင်တွေ့ရသော မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသော ကောင်လေးများမဟုတ်ပါ။
ယောက်ကျားစစ်စစ် ကျားဖြစ်ပြီး ၀တ်တာစားတာက အစ ယောက်ကျားပီသသောသူများဖြစ်သည်။
အားလုံးတောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်လေးတွေချည်းဖြစ်သည်။
အလှပြင်ထိုင်ခုံက ၇ ခုံရှိပြီး ကောင်လေးတွေက အားလုံး စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ဖြစ်သည်။
အလှပြင်ခန်းကို သီးခြားမှန်လုံခန်းဖြင့်ဖွဲ့စည်းထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင်ဆိုဖာနောက်မှီထိုင်ခုံရှည် ၃ ခုံ
ကို နံရံတွင်ကပ်၍ စီတန်းချထားပြီး အလှပြင်ဆရာကောင်လေးများထိုင်နေကြသည်။
ဂျာနယ်ဖတ်သူကဖတ်၊ mp 4 နားထောင်သူကနားထောင်၊ မှန်ရှေ့တွင်ခေါင်းဖီးသူကဖီး၊
စကားပြောသူကပြောနှင့်ရှိသော်လည်း ကျယ်လောင်ဆူညံခြင်းမရှိပဲ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းလှသည်။
ထိုအလှပြင်ခန်း၏ အပြင်ဖက်တွင်တော့ တန်ဖိုးကြီးလှသော ဆိုဖာဆက်တီ၂စုံဖြင့် ဧည့်ခန်းကိုဖွဲ့စည်းထားသည်။ထိုဧည့်ခန်းနှင့်အလှပြင်ခန်းအကြား အလှပြင်ခန်းသို့၀င်ပေါက်နားတွင်တော့ ကောင်တာပုံစားပွဲတစ်ခုဖြင့် အသက်၃၀ခန့်အရွယ်
တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ချောမောလှပသောအမျိုးသမီးတစ်ဦးက ထိုင်နေလေ၏။နေ့လည်ဖက်မို့လားမသိ လူကရှင်းနေလေသည်။ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင်ဧည့်သည်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ထိုင်နေသည်။အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ကိုယ်လုံးအလှကပေါ်လွင်လှသည်။ထိုဧည့်သည်အမျိုးသမီးသည်လက်ထဲမှအမျိုးသမီးမဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်းဖက်ကိုလှမ်း၍ကြည့်သည်။အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှအလှပြင်နေခြင်းမရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကိုလှမ်းမျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင်စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည်သံဗူးတစ်ဘူးနှင့်ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိသည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှအချိုရည်ကဖင်ကပ်မျှသာကျန်တော့သည်။အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှမဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကိုစာပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အလှပြင်မှန်ခန်းဖက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ “အင်း...တနာရီတောင်ကျော်လာပြီ” တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာကပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှစာအုပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။စကားပြောသံကြား၍အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်၀၀အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အလှပြင်မှန်လုံခန်း၏အတွင်းဖက်ရှိတံခါးမှ၀င်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်နေသောအမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှစာအုပ်ကိုချလိုက်သည််။ အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသောအမျိုးသမီးကြီးသည် အလှပြင်ခန်း၀င်ပေါက်သို့ရောက်လာသောအခါ ကောင်တာတွင်ထိုင်နေသော ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့်အမျိုးသမီးက မတ်တတ်ထ၍နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ “အဆင်ပြေရဲ့လား...မမ” “ပြေပါတယ်ညီမရယ်...ဒါကြောင့်လဲညီမတို့ဆီကို မမက တပတ်တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင်လာတာပေါ့” ပြောလိုက်ရင်းလျှောက်လာသောအမျိုးသမီးကြီးသည် စောင့်နေသောအမျိုးသမီး၏ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင်၀င်၍ထိုင်ချလိုက်သည်။ “လူကို နုံးသွားတာပဲ...ဟင်းဟင်းဟင်း” “မမစန်း ကလဲ” “ဟုတ်တယ်...မချိုရ..ကောင်လေးတွေက ၀န်ဆောင်မှုတအားကောင်းတာ...ညီမလဲ၀င်လိုက်ပါလား” “ဟာ...မမစန်းကလဲ” စောစောကထိုင်စောင့်နေသောမချိုဆိုသည့်အမျိုးသမီးမျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲသွားလေသည်။
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး က အအေးအချိုရည်သံဗူးနှင့်ဖန်ခွက်က်ို လင်ဗန်းဖြင့်တင်၍ကိုင်ကာအနားရောက်လာသည်။ “ကဲ...မချို...မူလကျီလုပ်မနေနဲ့...ထ.ထ...ဒီရောက်မှတော့တစ်ခါလောက်၀င်ကြည်လိုက့််စမ်းပါအေ..” “အဲဒီ မမစန်းကလဲ...” “ဘာလဲ...ဒီက အမလေးလည်း ၀င်ဦးမလို့လား...လာလေ...” ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးဗန်းကိုစားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး
မချို ဆိုသောအမျိုးသမီး၏လက်ကိုလှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ “ကဲပါ...ထပါအေ...မချိုကလဲ...ရောက်မှတော့မထူးပါဘူး”
မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီးကလည်း မချိုဆိုသောအမျိုးသမိး၏လက်တဘက်ကိုကိုင်ကာ ဆွဲထူလိုက်သည်။
“အာ...မမစန်းကလဲကွာ...လုပ်ပြီ..”
မချိုရှက်ကိုရှက်ကန်းဖြင့်ထ၍ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
“ကဲ...ညီမရေ...ဒီကမချိုကိုလည်း မမလိုပဲသဘောထားပြီးအဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပါကွာ”
မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီးက ပြောလည်းပြောစလင်းဘက်ထဲမှ ငွေတစ်သောင်းငါးထောင်ကိုလည်းထုတ်ယူ၍ပေးလိုက်သည်။
ပြီးတော့မမစန်းကပြောလိုက်သေးသည်။
“စက်ရှင်ပဲနော်”
“ဟုတ်ကဲ့...မမ” ကောင်တာမှအမျိုးသမီး ခေါ်ရာနောက်သို့ မချိုရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်ပါသွားသည်။မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီး၏အမည်က ဒေါ်စန်းစန်းနွယ်မြင့်ဖြစ်သည်။မချိုဆိုသောအမျိုးသမီး၏အမည်က ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူဖြစ်သည်။နှစ်ယောက်စလုံးကငွေကြေးသုံဖြုန်းနိုင်သောလုပ်ငန်းရှင်တွေဖြစ်ကြသည်။
မမစန်းကအသက် ၄၂ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီးခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်ကာ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ မချိုက အသက် ၃၈ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူက အမေရိကားတွင်သွားရောက် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။
ဒီတော့နှစ်ဦးစလုံး လိုအပ်ချက်တူညီနေသူတွေဖြစ်သည်။ မမစန်းကဒီနေရာကိုမကြာခဏလာတတ်ပြီး
မချိုကို ရောက်ဖူးအောင်လိုက်ခဲ့ပါလားဟုခေါ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ကောင်တာမှအမျိုးသမီးလက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာသိ့ုလိုက်ပါလာသောမချိုသည် အလှပြင်ခန်းအတွင်းဖြတ်လျှောက်လာပြီး တဖက်ရှိ အလှပြင်ခန်းတံခါးပေါက်အနီးသို့ရောက်ရှိလာသည်။
ထိုနေရာတွင် ဆိုဖာထိုင်ခုံရှည်နှစ်ခုဖြင့်ကောင်လေးတွေထိုင်နေကြသည်။
ထိုနေရာသို့အရောက် ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက ရပ်၍မချိုလည်းရပ်လိုက်သည်။
“ကဲ...မမ...ဒီမှာအားလုံး ၈ ယောက်ရှိတယ်...မမ အကြိုက်ရွေးပေတော့..”
ရဲကနဲဖြစ်သွားသောမျက်နှာလေးဖြင့် မချိုကကောင်လေးတွေကိုကြည့်သည်။ အားလုံးကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နှင့်ရုပ်ချောချောလေးတွေ။
အားလုံး၏သန်စွမ်းမှုကလည်းအတူတူလောက်ပင်ဖြစ်နိုင်၍ မချိုဘယ်သူ့ကိုရွေးရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။
“ဒီဖက်ကနှစ်ယောက်ကတော့ တပတ်မှတခါပဲလာတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေလေ...ဟိုဖက်က ၆ ယောက်ကတော့ ဒီကပင်တိုင်တွေပေါ့”
မချို တခါတလေမှလာသည်ဆိုသောကောင်လေးနှစ်ယောက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။
မချို၏စိတ်ထဲတွင် ပင်တိုင် ၆ ယောက်က နောင်လည်းအချိန်မရွေးတွေ့နိုင်သည်။တခါတလေမှလာသောနှစ်ယောက်က ကြုံတွေ့ရခဲ၍ထိုနှစ်ယောက်ထဲမှ ရွေးရန်ကြံစည်လိုက်သည်။
တစ်ယောက်ကအသားလတ်လတ် တယောက်က အသားဖြူူဖြူ ၊ နှစ်ယောက်စလုံး လုံးတူဒေါက်တူ မို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏မျက်လုံးက ထိုကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ခြေမများဆီသို့ရောက်သွားသည်။
“သူနဲ့ပဲသွားမယ်”
အသားလတ်လတ်ကောင်လေးက မချိုကိုပြုံး၍ကြည့်ရင်းမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ “ကာစန်မာ စိတ်ချမ်းသာဖို့ကအဓိကနော်”
“ဟုတ်ကဲ့မမ”
ကောင်တာမှအမျိုးသမီး၏သတိပေးစကားကိုကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်၍တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ကောင်တာမှအမျိုးသမီးက နံရံအပေါ်ဖက်တွင်ကပ်ထားသော မှန်ဘီရိုလေး၏တံခါးကိုလှမ်း၍ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
ပြီးတော့နံပါတ်ပြားချိတ်ဆွဲထားသောသော့တစ်ချောင်းကိုဖြုတ်ကာ ကောင်လေးလက်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“အခန်း ၇ ကိုသွားတော့ ” ကောင်လေးကရှေ့က မချိုကနောက်က အလှပြင်ဆိုင်မှန်လုံခန်း၏ နောက်ဖက်တံခါးမှနေ၍ အထဲသို့ ၀င်လာခဲ့သည်။ကောင်တာမှအမျိုးသမီးကတော့ နေခဲ့သည်။အထဲတွင်တည်းခိုခန်းများကဲ့သို့ နံပါတ်တပ်ထားသောအခန်းပျား အစီသရီရှိနေသည်။
နံပါတ် ၇ တပ်ထားသောအခန်းကိုကောင်လေးက သော့ဖွင့်လိုက်သည်။
“၀င်လေ...မမ”
မချိုကရှေ့က ကောင်လေးက နောက်မှ အခန်းထဲသို့၀င်လိုက်ပြီး ကောင်လေးကအခန်းတံခါးကိုသော့ခတ်၍ပိတ်လိုက်သည်။
အခန်းက ၁၅ ပေပက်လည်လောက်ရှိမည်ထင်သည်။
အလယ်တွင် တစ်ယောက်အိပ်လည်းမက နှစ်ယောက်အိပ်လည်းမကျသော ဇက ကုတင်တစ်လုံးပေါ်တွင် မွေ့ယာထူကြီးတစ်လုံးနှင့်အိပ်ယာကို ခမ်းခမ်းနားနားပြင်ဆင်ထားသည်။ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက ကုတင်စောင်းတွင်၀င်ထိုင်လိုက်သည်။
ကောင်လေးက သူ့အကျီကိုချွတ်၍ နံရံမှချိတ်တွင်ချိတ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့မချိုဘေးကုတင်စောင်းတွင်၀င်ထိုင်လိုက်သည်။အခန်းထဲရောက်ကထဲက ကောင်လေးကိုငေး၍ကြည့်နေသောမချိုက ကောင်လေးကိုဖက်၍ ပါးနှစ်ဖက်ကိုအားရပါးရနမ်းလိုက်သည်။
ကောင်လေးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့်မချို၏ခါးကိုဖက်ထားရင်း တင်သားတစ်ဖက်ကိုဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။
“မင်းနာမယ် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
“ဇော်ဇော် လို့ပဲခေါ်ပါ မမ”
“အင်းလေ နာမယ်ရင်းကိုတော့ဘယ်ပြောပါ့မလဲ...မမ နံမယ်က နံမယ်အမှန်နော်...မချိုလို့ခေါ်တယ်”
“ဟုတ်ကဲ့...မမ...ကျွန်တော်အ၀တ်တွေချွတ်ပေးမယ်နော်...”
“ဇော့်...သဘောပဲ...”
ဇော်ဖော် က မချိုကိုအားဖြင့်ညှစ်၍ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကိုနမ်းလိုက်သည်။
ပြီးတော့မချို၏အကျီကိုဖြေးဖြေးချင်းချွတ်ပေးရင်း ထွက်ပေါ်လာသောအသားစိုင်လေးများ ပခုံးသားလေးတွေ က အစ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စုပ်ကာနမ်းပေးသည်။ နမ်းရင်းချွတ်ရင်းဖြင့် နောက်ဆုံး အောက်ခံဘရာစီယာပါကျွတ်သွားသောအခါတွင်တော့ လုံး၀န်းသောနို့အုံနှစ်လုံးက အိတွဲတွဲ လေးထွက်ပေါ်လာသည်။
နို့အုံသားလေးတွေကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်ဖိလိုက် ညှပ်လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့် နမ်းပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစို့ပေးလိုက်သည်။ထိုသို့ နို့သီးလေးတွေကိုစုပ်ပေးနေသောအချိန်တွင် နို့အုံကိုလည်း လက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ပြီးချေပေးနေသည်။မချိုရင်ကိုကော့ပြီးမျက်နှာကိုမော့ကာ မျက်လုံးတွေကစင်းပြီးမှိတ်နေသည်။
ပြီးတော့သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကလည်းဇော်ဇော်၏လည်ပင်းကိုဖက်ကာ သူမ၏ရင်ပတ်တွေကိုအတင်းကပ်၍ပေးနေသည်။နို့နှစ်လုံးကို စေ့ငှအောင်စို့ပေးပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ဇော်ဇော် က မချို၏ခါးကိုပွေ့ကာ ပက်လက်လှန်ပေးရင်း အနည်းငယ်မျှစူထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သောဗိုက်သားများကိုနမ်းရင်း ထဘီကိုအောက်သို့ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ဆောင်ကြာမြိုင်ကအဖော်မွန်(၂)

ထဘီကချက်အောက်ရောက်သွားတော့အောက်ခံဘောင်းဘီကြိုးကပေါ်လာသည်။ ဇော်ဇော်ကထဘီကိုချေဖျားဘက်မှနေ၍ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး
မချို၏ကြိုးတပ်ခွထောက်ပါဘောင်းဘီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်၏။အ၀တ်တွေအားလုံးကျွတ်သွားသောအခါ အမွှေးထူထူဖြင့်စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးခုံးကြီးထွက်ပေါ်၍လာလေသည်။
ဆီးခုံမှအမွှေးစပ်လေးများအထ ိနှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းစုတ်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုပါနမ်းသည်။
လက်တစ်ဖက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်အုပ်၍အမွှေးတွေကိုထိုးဖွရင်း ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေသည်။
စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားမှ စောက်ရည်ကြည်ကလေးများစိမ့်ပြီးထွက်ပေါ်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“မမ...ကျွန်တော်မှုတ်ပေးရမလား...”
“အင်း”
“မုန့်ဖိုးပေးရမယ်နော်” “ပေးမှာပေါ့...ပြီးအောင်တော့မမှုတ်နဲ့နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ဇော်ဇော် က မခိျု၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုကား၍ထောင်ကာ ပေါင်ကြားသို့မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ပြီးတော့လျှာကိုအပြားလိုက်ထုတ်၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အောက်မှနေ၍အပေါ်သို့ပင့်ကာသုံးလေးကြိမ်မျှယက်တင်လိုက်သည်။
“အ...အ...ဟင်း...ဇော်ဇော်ရယ်...မောင်လေးရယ်...”
မချို အသံထွက်အောင်ပင်ငြီးလိုက်ရသည်။ ပြူးထွက်နေသောစောက်စိကလျှာဖြင့်ဒရွတ်တိုက်ပွတ်တိုက်သည့်ဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပေ။
ဇော်ဇော် ကစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့်အသာဖိဖြဲလိုက်သည်။အမှန်က စောက်စိကိုဆက်၍စုပ်ပေးရန်ဖြစ်သော်လည်း ဒါက မှုတ်တာနှင့်ပြီးချင်သူများအတွက်သာဖြစ်သည်။အခု မမ က ပြီးအောင်မလုပ်ပေးရန် မှာထားသည်ကို သတိရသောကြောင့် စောက်စိကို ဆက်မစုပ်ပေးတော့ပဲဖြဲထား၍ ပြဲနေသောစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့လျှာကိုထိုးသွင်းကာ
ပတ်လည်လှည့်ယက်ပေးလိုက်သည်။
လျှာကိုနက်သထက်နက်အောင်အထဲသို့ထိုးသွင်းခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ စောက်ပတ်တွင်း၀
အတွင်းနားလေးကိုသာယက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အံကြိတ်၍၀မ်းခေါင်းသံဖြင့် တ အင်း အင်း ငြီးရင်း မခိျု၏ပေါင်ကြီးတွေက ပေါင်ကြားမှ ဇော်ဇော်၏ခေါင်းကိုညှပ်လိုက်ခွာလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။တခဏအတွင်းမှာပင် စောက်ပတ်ထဲမှတဖြေးဖြေးစိမ့်ထွက်လာသောအရည်ကြည့်များမှာ ပျစ်လာသည်ကို လျှာဖျားမှတဆင့်သိရှိလိုက်ရသည်။ ဇော်ဇော် ကစောက်ခေါင်းထဲမှလျှာကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ခပ်ဖွွဖွလေးယက်ပေးကာ သူ၏ခေါင်းကိုကြွလိုက်သည်။
“အင်းဟင်းဟင်း...မောင်လေးရယ်...မောလိုက်တာကွယ်” “နားဦးမလား...မမ”
“ခဏနားပါရစေဦးမောင်လေးရယ်...နိုမို့ဆို ထည့်လည်းထည့်ပြီးလည်းပြီး ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ…နော်”
ဇော်ဇော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်းထောင့်ရှိရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ ရေသန့်ဘူးကိုဖောက်၍ ဖန်ခွက်ထဲထည့်ကာယူလာပေးသည်။
“မမ...သောက်လိုက်ပါဦး”
“အင်း...မင်းလဲသောက်ဦးလေ”
ဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကခေါင်းညိတ်ပြသည်။
မချိုကရေသောက်ပြီးတော့ဖန်ခွက်ကိုပြန်ယူသွားပြီး သူလည်းဖန်ခွက်တစ်၀က်လောက်ရေထည့်သောက်သည်။
အ၀တ်အစားကင်းမဲ့၍၀တ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသူက ဒေါ်ချိုချုမိုးသူ။ သူမ၏ဖြူဖွေးတောင့်တင်းလှပသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇော်ဇော့်မျက်လုံးများက သာမန်အကြည့်ဖြင့်သာကြည့်သော်လည်း
မချိုကမူ ယခုအချိန်အထိ ပုဆိုး၀တ်ထားဆဲဖြစ်သော ဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကိုမပြတ်ကြည့်နေမိသည်။
“မမ...လုပ်ရတော့မလား...” “အင်း လေ”
“မမ က ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကိုအကြိုက်ဆုံးလဲ...”
“နေဦး...မင်းဟာကိုကြည့်ချင်သေးတယ်”
ဇော်ဇော် က ခါးမှပုဆိုးကိုချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းဖက်ရှိ ကုတင်တိုင်ပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီး က အရွယ်နှင့်တောင်မမျှဟုပြောရမလောက်ပင်ဖြစ်သည်။
အရှည် က ၆ လက်မအောက်ကျမည့်ပုံမရှိပေ။လုံးပတ် က လက်တစ်ကိုင်ပြည့်ပြည့်ခန့်။ လီးကြီး က တောင်နေပြီဖြစ်သော်လည်းသိပ်ပြီးတော့ မာသေးပုံမရ။
“မမ...ကိုင်ချင်ရင်ကိုင်လေ”
ဇော်ဖော် က ပြောရင်း ကုတင်ဘေးသို့ကပ်ပေးသည်။
မချိုလည်း အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်အနေအထားမှ ဇော်ဇော်ရှိယာဖက်သို့ စောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကြီးကိုလှမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။
လီး၏နွေးထွေးသောအပူငွေ့ကသူမလက်ဖဝါးသို့စီး၀င်သွားခိုက် စောက်ပတ်၀မှ စစ်ကနဲခံစားလိုက်ရသဖြင့် မချိုပေါင်နှစ်လုံးကိုလိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ လီးကစံချိန်တင်အောင်မာတင်းလာပြီးအကြောကြီးတွေကအပြိုင်းပြိုင်းခုံး၍ထလာသည်။
“လာ...မောင်လေးရယ်...မမ ကိုဒီကုတင်စောင်းမှာပဲလုပ်ပေးပါ” မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်၍အလုပ်စရန်ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း
တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ပေါင်ကား၍ခြေနှစ််ချောင်းကိုကုတင်အောက်သိုချလိုက်၏။
ဇော်ဇော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့၀င်ရပ်လိုက်ရင်း စောစောကရေသောက်စဉ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသောအကျီအိတ်ထဲမှ ယူလာပုံရသော ကွန်ဒုံးကိုဖောက်၍ လီးတွင်စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ရှေ့သို့တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးတန်တစ်ခုလုံးကို မချို၏အမွှေးထူထူဖြင့်ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်သို့ အလျှားလိုက်တင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အမွှေးတွေကြား ထိုးသွင်းပွတ်ပေးလိုက်သည်။ “ဟင်း...ဟင်း...ဟင်း...ယားတယ်...ဟင်း...”
စောက်ဖုတ်အုံပေါ်မှလီးတန်ကြီးကို လျှောကနဲနောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီး စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို လီးထိပ်ဖြင့်နှစ်ချက်မျှထိုးကာ စောက်စေ့ပေါ်သို့ လီးထိပ်ဖျားကိုတင်၍ ပွတ်သပ်ထိုးဆွနေသည်။
တဟင်းဟင်းငြီးငြူမည်တမ်းရင်းမချိုတစ်ယောက် ဖင်ကြီးတွေကော့ကော့တက်လာသည်။လီးထိပ်ကိုစောက်စေ့အောက်သို့ဆွဲချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်း၀သို့တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းဖိ၍ညင်ညင်သာသာဆက်တိုက်သွင်းလိုက်သည်။
မချို၏မေးဖျားလေးမော့တက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ ဟ၍သွားသည်။
အလိုးမခံရသည်မှာ ၃ နှစ်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သောကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းကစေးကပ်ကျဉ်းမြောင်းနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းထိုးခွဲ၀င်ရောက်လာသောအခါ လီးကိုငံ့လင့်နေသည်မှာကြာပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်အတွင်းသားကြွက်သားမျှင်များက အလုအယက်၀ိုင်း၀န်းဆွဲယူကြသည်။ အရည်ကြည်များကလည်း ဆက်တိုက်စိမ့်ထွက်လာကြသည်။အလိုလိုနေရင်းမချိုမောနေလေသည်။
ဇော်ဇော်က လီးကိုတ၀က်သာသာလောက်သာထုတ်၍လေးငါးကြိမ်မျှ
ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးဆောင့်လိုး ပြီးမှနို့တစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်လှမ်း၍နယ်ရင်း
လီးကိုတဆုံးတဆုံး ထုတ်၍ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။
မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုအတင်းမှိတ်ရင်းမချို၏ဦးခေါင်းမှာရမ်းခါနေသည်။
ဇော်ဇော် လိုးတာကပညာသားပါသည်။ လီးကိုစောက်ခေါင်းထဲသို့သမားရိုးကျပုံမှန်အတိုင်လိုးသွင်းနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ ခါးကိုအသုံးချကာ လီးကို ဘေး ဘယ်ညာ စောင်း၍တမျိုး အပေါ်သို့ကော့၍တဖုံ အောက်သို့စိုက်၍တခါ လေးဘက်လေးတန်ပြည့်စုံအောင် တဆုံးတဆုံးထုတ်၍ု ခပ်နာနာဆောင့်လိုးပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ရင်ဘတ်ကော့တက်လာလိုက် ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးတွေကြွတက်လာလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးယောက်ယက်ခပ်လျက် တခါဘူးမျှမကြုံဖူးသည့်အရသာကို ဖြတ်ဖြတ်လူး ခံစားနေရသည်။
“ဖွတ်...ဇွတ်...ပလွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်...ဟင်း...ဟင်းဟင်..ကျွတ်ကျွတ်”
ဇော်ဇော်၏လက်က နို့နှစ်လုံးကို အလွတ်မပေး မနားတမ်းညှစ်လျှက်
လီး ကလည်း အားပါပါဖြင့်ခပ်သွက်သွက် မနားတမ်းဆောင့်လျှက် ဒရစပ်လိုးလိုက် ခပ်ဖြေးဖြေးလေး မှေးဆောင့်လိုက် ဖြင့်သူ၏စိတ်ကိုထိန်းကာ ပညာသားပါပါလိုးပေးလျှက်ရှိသည်။ မခံရတာကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ခပ်စောစောကလည်း ဇော်ဇော်ဘာဂျာမှုတ်ထားသောအရှိန် ဖြင့် ပြီးချင်စိတ်မှာပြင်းပြ၍လာသည်။တကိုယ်လုံးလဲဆိမ့်တက်လာလေသည်။နောက်တစ်ချီကျမှလေးဖက်ကုန်း၍ အချိန်ကြာကြာလေး အားရှိပါးရှိခံတော့မည်ဟု မချိုတွေးလိုက်သည်။
“ဇော်... ဇော်...မမပေါ်မှောက်...မှောက်ချလိုက်..”
ဇော်ဇော်တို့ကကျွမ်းပြီးသားပါအမျိုးသမီးပြီးတော့မည်။
သူမအပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်တော့အမျိုးသမီးက အတင်းကြုံး၍ဖက်ထားသည်။
ဇော်ဇော်က မချို၏ဘယ်ဖက်နို့ကိုင့ုံ၍ အားဖြင့်စုပ်ကာ စို့ပေးရင်း သူ၏အားပါသောဆောင့်ချက်များကိုအမြင့်ဆုံးအရှိန်သို့တင်ကာ အပြင်းထန်ဆုံးဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။
“အီး...အ...အမလေး...အား...ကျွတ်ကျွတ်...ကျွတ်...ဟင်း...”မချို၏၀တ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးမှာ
တောင့်ကနဲကော့တက်သွားပြီးဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ပြီးဟင်းခနဲသက်ပြင်းချကာငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဇော်ဇော်က သူ့ဆောင့်အားကိုလျှော့ကာ လီးကိုတစ်၀က်လောက်သာထုတ်၍ ခပ်ဖြေးဖြေးတစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ မချိုတစ်ယောက် ကြေးစားထံမှ ရသောကာမအရသာကို ခုံမင်စွဲလမ်းသွားပေပြီ။ပြီးတော့ အလိုးကောင်းသောဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကိုလည်း ခင်တွယ်သွားမိသည်။ “တော်ပြီဇော်...ရပြီ”
သူမစကားအဆုံး ဇော်ဇော် က လီးကိုနောက်သို့တဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်ကာ သေချာနမ်းပေးသည်။
“တို့ခဏနားပြီးတစ်ခီျထပ်လုပ်ကြတာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့...မမ”
ဇော်ဇော် ကပြောပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက်အိပ်ခန်းနှင့်ဆက်လျှက်ရှိသောရေချိုးခန်းထဲသို့၀င်သွားသည်။ မချိုကတော့ နောက်ပြီးတော့မှပဲ ရေဆေးတော့မည်ဟုတွေးလျှက် အိပ်ယာထက်တွင် လှဲ၍ကျန်နေခဲ့လေသည်။ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် ထိုနေရာ ထိုဌာနသို့ တပတ်လျှင် တခါရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမရောက်တိုင်း ဇော်ဇော်ကို တွေ့ရသည်မဟုတ်။ ရှိတဲ့သူနဲ့ဘဲသွားခဲ့သည်။ ဇော်ဇော်နှင့်တော့ နောက်ထပ် နှစ်ကြိမ်လောက်သွားဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုငး်တွင် ဇော်ဇော်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ မေးမြန်းကြည့်တော့ ကုမ္ပဏီတခုတွင် အလုပ်၀င်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရ၏။
ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မကြာခဏတမး်တ နေမိခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့သည်။
ရေစက်ရေမွှားများ တဖွားဖွားလွှင့်တက်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို အားနှင့်မာန်ဖြင့် လှုပ်ရှားကူးခတ်ရင် ဖွေးဖြူသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲ၍ ထားကာ လှုပ်ရှားနေသည်။
အပြာရောင်သန်းနေသော ရေတွင် အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေး လူးလှိမ့်နေသည့်သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ဖွားကနဲ တက်သွားသော ရေစက်ရေမွှာများနှင့်အတူ အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးက ကန်ဘောင်သို့တက်သော လှေခါးလက်ရမး်ကို ကိုင်ကာ တဖြေးဖြေး လှေခါးထစ်များကို နင်းရင်း ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။
ပျိုမြစ်နုနယ်သော မိန်းခလေးတယောက် ၀တ်ထားသော ရေကူး၀တ်စုံက ကြည်ပြာရောင်လေး သူမ၏ ၀င်းဝါသော အသားအရေနှင့် လိုက်ဖတ်လှသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် တင်ကျန်နေသော ရေစက်ရေပေါက်လေးများက နံနက်ခင်းနေရောင်ခြည်အောက်တွင် သူမ၏ ဝါရွှေသော အသားအရည်လေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ တန်ဆာဆင်နေကြသည်။

ဆောင်ကြာမြိုင်ကအဖော်မွန်(၃)

ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ ရောက်လာသော မိန်းခလေးက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေစက်ရေပေါက်များကို လက်ဖြင့် သပ်ချနေသည်။ ဒရင်းဘတ်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက လက်ထဲတွင် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ဘေးရှိစားပွဲလေးပေါ်တင်လိုက်ပြီး သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့်ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။
သမီးလေး အတော်ထားပြီးလှလာတာဘဲ။ အင်း လေ သူ အသက် ၂၀ ပြည့်ပြီးပြီဘဲ။ ငါတောင်မှ အသက် ၄၀ ထဲ၀င်နေပြီ။ သမီးကိုယ်လုံးက ငါငယ်ငယ်တုံးကလိုဘဲ အချိုးကျပြီး လှတာဘဲ။ မျက်နှာက သူအဖေနဲက ဆင်တော့ နှာခေါင်းက ပိုလှတာပေ့ါ…
အတွေးအဆုံး သူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ ဖြစ်၍လျှောက်လာသော သမီးဖြစ်သူက လှည့်ကြည့်ပြီးပြုံးပြသည်။
''မာမီ ဘာကြည့်……''
''သမီးလေးကို လှလို့ကြည့်နေတာ…''
''ဟုတ်ပါဘူးနော် သမီးက မာမီလောက်မလှပါဘူး''
''သမီးက ပိုလှပါတယ်ကွယ် .. ကဲကဲ..အ၀တ်လဲချည်… အအေးမိအုံးမယ်…''
သမီးဖြစ်သူ လျှောက်သွားသောနောက်သို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို ကောက်ယူ၍ လိုက်လာခဲ့မိသည်။
ရေကူးကန်ဘေးနားတွင့် လုပ်ထားသော အ၀တ်အစားလဲသည့် နေရာအဆောက်အဦးလေးကို တံခါးမပိတ်ဘဲ မိုးသန္တာမြင့် အ၀တ်အစားလဲနေသည်။ ရေကူးကန်က ကိုယ့်ခြံထဲ ကိုယ်အိမ်ရှေ့က ကန်၊ ပြီးတော့ ဒီမှာက မာမီနှင့် သူ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒီတော့ တံခါးကို မပိတ်တော့ပေ။
သမီး အ၀တ်အစားလဲနေသည်ကို တံခါး၀မှရပ်၍ ကြည့်နေမိသည်။
''လှလိုက်တဲ့…သမီးလေးရယ်''
''ဟင်…..''
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားသည်။ တကိုယ်လုံးချွတ်၍ အ၀တ်အစားလဲနေသာသမီး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လက်သီးဆုပ်မျှ နို့လေးနှစ်လုံး ထိုနို့လေးများထိပ်မှ နို့သီးလေးများ ရှိသင့်သည်ထက် ပို၍ ကြီးနေသည်။ သူမသမီးကို နေ့စဉ်လို သတိထားကြည့်မိသည့်ကြားက သည်နို့သီးလေးနှစ်လုံးက မျက်စိရှေ့တွင် တဖြေးဖြေးကြီးလာသည်။
သူ့ဘာသာဘဲ ကိုင်လို့လား…ဒါမှမဟုတ် ယောက်ျားလေးတယောက်ယောက်နဲ့ဘဲ….
''အင်းလေ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သမီးက ငယ်သေးတာမှာ မဟုတ်ဘဲ… ဘွဲ့ရလို့ အလုပ်တောင်၀င်နေပြီဘဲ။ ဒါပေမဲ့ မမှားတန်တာ မမှားရအောင် တနေ့လောက်တော့ ပြောထားအုံးမှဘဲ'' ဟု တွေးရင် သူမတို့နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးရှိရာသို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ တယောက် ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။ကုန်းထားတော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သာမန်အနေအထားမဟုတ်ဘဲ ကော့တင်းထားသဖြင့် ပို၍ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားတွင် တိုး၀င်ညှပ်နေသော လီးတန်းကြီးက ဆက်၍သွင်းလျှင်ရပါလျှက်ဖြင့် မသွင်းဘဲ ဒစ်သာသာလက်တလုံးမျှဖြင့် စောက်ခေါင်း၀တွင်နဲ့နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကုန်းထား၍ အောက်သို့ ငိုက်ကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုး၊ လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်နေသည်။
“အောင်…လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ကွာ.. မနေတတ်တော့ဘူး….’’
စိတ်မရှည်စွာပြောလိုက်သော်လည်း အသံလေးက တုန်တုန်ယင်ယင်လေးဖြစ်နေသည်။
စောက်ခေါင်း၀တွင်နှဲ့နေသည့် လီးဒစ်ကြီး၏ဒါဏ်နှင့် အချေခံနေရသော နို့သီးနှစ်လုံး၏ ရသတို့ပါပေါင်းစပ်လျှက် တကိုယ်လုံးမှ အသွေးအသားတို့က မခံမရပ်နီုင်စွာ လှုပ်ရှားခံစားလျှက် စောက်ရည်ကြည်တို့ကို အတင်းညှစ်ထုတ်ပေးနေသည်။
စောက်ခေါင်း၀တွင် စိုသထက် စိုလာသည်ကို ဒစ်ကြီးက သိနေသည်။
“မိုး ကလဲကွာ… အောင်က မိုးကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာ… စိတ်ရှည်မှပေါ့…”
“ကျွတ်..လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွာ…ကဲကဲ…”
မိုးသန္တာမြင့် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ ကုန်း၍ကော့တင်ထားသော သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။
နောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းသလောက်တော့ လီးကမ၀င်။ တ၀က်သာသာလောက်ထိတော့ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ၀င်သွားသဖြင့် မိုးသန္တာမြင့် နဲနဲတော့ ကျေနပ်သွားသည်။
ကောင်မလေး ဒီလိုဖြစ် ဒီလိုလုပ်အောင် တမင်လုပ်နေသော အောင်ကိုမင်းကလည်း စိတ်ထဲကျေနပ်သွားပြီး သူ့လက်တဖက်ကို နို့အုံမှ ဖယ်ကာ ခါးသေးသေးကလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း လီးကိုဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။
“ပလွတ်.. ဗြစ်..အာ..ဟာ…”
မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းလေးကော့တတ်သွားသည်။
“မရပ်…မရပ်နဲ့တော့….ဆက်တိုက်လုပ်…”
စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မဆန့်မပြဲ၀င်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးက သွက်သွက်ကြီး၀င်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ လီးက ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းလိုး၀င်ခြင်းမဟုတ်။ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းပတ်လည် အရပ်လေးမျက်နှာကို တလှည့်စီထိုးဆောင့် လိုး၀င်နေသည်။
မိုးသန္တာမြင့် မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ ထိတွေ့မှုအာရုံကိုသာ ခံစားလျှက် ခံစားချက်ပြင်းထန်ရမှုကြောင့် မချိတင်ကဲဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ကာ မာန်တင်းထားရသည်။
ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ်ခါဆင်းသွားသော တင်သားလုံးလုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မချင့်မရဲဖြင့် အောင်ကိုမင်းက တင်သားကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ပုတ်ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်လိုက်သေးသည်။
ရှေ့မှ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း အလွတ်မပေး။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပြန့်ပြူးပြည့်တင်းသော ကျောသားဖွေးဖွေးလေးကို စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။
မိုးသန္တာမြင့် ရှေ့တွင်ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ညွတ်၍ကျလာပြီး တံတောင်ဆစ်ကို အားပြု၍ ထောက်လိုက်ရသည်။
သည်အခါမှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက နိမ့်ဆင်းသွားခြင်းကြောင့် ဖင်ကြီးကပို၍ ကားစွင့်မြှောက်တက်သွားသဖြင့် အားပိုတက်ကာ ဆောင့်အားက ပိုကောင်းလာသည်။
မတရားထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် လီး၀င်လီးထွက် အပြွတ်ပြွတ်မြည်သံနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ထားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ လည်းချောင်းထဲမှထွက်လာသော တအင်းအင်းဖြင့် ကြိတ်ညီးသံတို့က လွှမ်းမိုး၍နေသည်။
ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသလို မိုးသန္တာမြင့်ကလည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို တောင့်တောင့်ပြီးခံသည်။ အောင်ကိုမင်းနှင့် မိုးသန္တာမြင့်တို့က တက္ကသိုလ်မှာထဲက ချစ်သူတွေ။ အခုသူတို့ကျောင်းပြီးလို့ နှစ်ယောက်စလုံးအလုပ်၀င်နေကြပြီ။
ခုလိုမျိုးဆုံကြတာကတော့ ဒီတခါနှင့်မှ ၄ကြိမ်ဘဲ ရှိသေးသည်။ နေရာကတော့ အောင်ကိုမင်း၏ သူငယ်ချင်းအိမ်တွင် ဖြစ်သည်။
"ဗြစ်..ဖွတ်..ပလွတ်..အင်း..ဟင်း.အာ..ဟား…လုပ်…လုပ်..ဆောင့်.အ..''
မိုးသန္တာမြင့်၏ ကိုယ်လုံးလေးတခုလုံး တုံတုံရင်ရင်ဖြစ်လာချေပြီ။ အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးမှာလည်း ဆိမ့်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များက အနည်းငယ်မျှအားပျော့သွားသည်။ ကောင်မလေးပြီးချင်နေပြီ။
အောင်ကိုမင်းအံကိုကြိတ်၍ ဆောင့်အားကိုမြင့်ကာ အကြမ်းဆုံးလိုးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။
"အ..အီး…အးီ…ဟင်း…."
ကြိတ်၍ညီးရင်း ဖင်ကြီးတဆတ်ဆတ်ခါယမ်း၍ ရှေ့သို့မှောက်ကျသွားသဖြင့် အောင်ကိုမင်းက သူမ၏ခါးကို အတင်းဆွဲကာ လေးငါးချက်မျှ အားကုန်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တို့ကို ပန်းထုတ်ပစ်ရင်း သူမခါးကို ဆွဲထိမ်းထားသောလက်ကိုဖယ်ကာ ကိုယ်လုံးကို အသာလှမ်း၍ ဖက်လိုက်ရင် ၀မ်းလျားမှောက်ကျသွားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ ကျောပေါ်တွင် မှောက်ရက်သားပါသွားလေတော့သည်။"မာမီကိုသမီးတခု ပြောချင်လို့"
"ပြောလေ သမီးရာ…အမလေး…စကားတွေဘာတွေ ခံနေရသေးတယ်။"
"ဟို…လေ.. သမီး..လက်ထပ်ချင်ပြီ…"
"ဘာ..ဘာရယ်…လက်..လက်ထပ်မယ်..ဟုတ်လား"
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ အလန့်တကြား အံ့သြသွားသည်။
"သမီးစကားပြောလောသွားလို့ပါ….သမီးမှာ ကျောင်းတုံးထဲက ချစ်သူရှိတယ်မာမီ…ခုဆို ၄ နှစ်လောက်ရှိပြီပေ့ါ… အဲဒါ သူက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလို့… မာမီကိုဖွင့်ပြောပြီး ခွင့်တောင်းတာပါ…"
မိုးသန္တာမြင့် ခုလိုရှင်းပြလိုက်မှာ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဇာတ်ရည်လည်သွားသည်။
"သူက ဘယ်သူလဲသမီး… မိဘတွေက ဘယ်သူလည်း…ဘာလုပ်လဲ.."
"သူ့နာမည်က အောင်ကိုမင်းတဲ့… သူက စီးပွားရေးမဟာဘွဲ့ကိုရထားတာ…အခုဌာနမှာ လုပ်ရင်း Ph.D တက်ဖို့လုပ်နေတယ်…မိဘတွေကတော့ သူငယ်ငယ်တုံးထဲက မရှိတော့ဘူ….."
"အို….ဖြစ်ရလေ…"
"သူက ကိုယ့်ဒူးကို်ယ်ချွန်ပြီး ဒီအခြေအနေရောက်အောင် သူ့ခြေထောက်ပေါ်သူရပ်ခဲ့တာဘဲ…"
"လူတော်လေးတယောက်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…အင်းလေ…သူနဲ့မာမီကို တွေ့ပေးပါအုံး…စကားစမြည်ပြောရင်း အကဲခတ်ကြည့်အုံးမယ်…."
"ဟုတ်ကဲ့မာမီ…မနက်ဖန် သမီးခေါ်ခဲ့ပါ့မယ်…."
"မနက်ဖန်ဆိုတော့ ကုမ္ပဏီရုံးပိတ်တာဘဲ… မာမီအားတယ်…အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့ပေ့ါ…"
"ဟုတ်ကဲ့…မာမီ"
မိုးသန္တာမြင့်၏ မျက်နှာလေး ၀င်းပသွားတော့သည်။

အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံကြားလိုက်ရကထဲက သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည့်နည်းတူ သမီး၏ချစ်သူ အောင်ကိုမင်းဆိုသောကောင်လေးလည်း ပါလာပြီဆိုတာ အတတ်သိလိုက်သည်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် အပေါ်ထပ်ရှိစာကြည့်ခန်းထဲတွင်ရောက်နေသည်။ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းမည်ပြုပြီးမှ မဆင်းတော့ဘဲနေလိုက်သည်။ သမီးတွင်သော့ပိုရှိသည်။ ဖွင့်၍ သူတို့၀င်လာကြလိမ့်မည်။
မကြာလိုက် သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် သူမရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။
"မာမီ…သူပါလာပြီ… အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတယ်…"
"ဒီကိုသာခေါ်ခဲ့တော့သမီး…"
"ဟုတ်ကဲ့…"
မိုးသန္တာမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏကြာ အခန်း၀သို့ လူရိပ်ကျလာသဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"ဟင်…"
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ သူ၏ ဦးခေါင်းတခုလုံး ခြားရဟတ်လို လည်ပတ်သွားရသည်။ သမီးနှင့်အတူပါလာသော ကောင်လေး ဇော်ဇော်မှ ဇော်ဇော်အစစ်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူကို တွေ့လိုက်ရသော အောင်ကိုမင်းကလည်း ခြေလှမ်းတုံ့၍ ရပ်သွားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။
"လာကြလေကွယ်…"
ပျက်နေသော မျက်နှာကိုပြင် အသံကိုထိမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်၀င်၍ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အောင်ကိုမင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားသည်။
"သမီး… မာမီ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောချင်တယ်..သမီးအောက်ထပ်မှာ ခဏဆင်းနေ..မာမီဘဲလ်နဲ့ခေါ်လိုက်မှ တက်လာခဲ့…

ဆောင်ကြာမြိုင်ကအဖော်မွန်(၄)

မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ ထွက်သွားသည်။ လှေခါးကိုဆင်းသွားသော ခြေသံကြားလိုက်တော့မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ထိိုင်ရာမှထာကာ စာကြည့်ခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချပြီး ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့၍ ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ ဘေးသို့ရပ်လိုက်သည်။
"ဇော်ဇော်"
သူမအသံက တုန်ခိုက်နေသည်။ လက်တဖက်က ကောင်လေး၏ ပုခုံးကိုဖက်လိုက်သည်။ သူမအား အောင်ကိုမင်း မော့ကြည့်လာတော့ နဖူးကိုငုံ့၍ နမး်လိုက်သည်။
"ဇော်ကို..မမမျှော်နေတာကြာပြီကွယ်…"
"ကျွန်…ကျွန်တော်နဲ့ မိုးတို့ရဲ့ချစ်ခြင်းကို…."
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ လက်က ကောင်လေး၏ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။
"စိတ်ချပါ…ဇော်ရယ်..မမ မကန့်ကွက်ပါဘူး..ဒါပေမဲ့ ဇော်က မမကိုလည်း အလှည့်ပေးပေ့ါ…"
ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်းက သူ၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။
"ထ..ဇော်…မမ မနေနိုင်တော့ဘူး…တချီလောက် မြန်မြန်လေးလုပ်စမ်းကွယ်…." နောက်သို့လှည့်၍ အောင်ကိုမင်းကို ကျောပေးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းလိုက်၏။ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးက အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ထွက်နေပြီ။ ခံဘူးသောသူကိုတွေ့၍ ခံချင်စိတ်ဖြင့် စိတ်ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးသော သူကို တွေ့ရ၍ စိတ်ထလာရသော အောင်ကိုမင်း၏ လိီးကလည်း စောစောထဲက တောင်နေချေပြီ။
သူမ၏ နောက်သို့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးကို အရည်ကြည်တို့ခိုနေရုာ စောက်ပတ်သို့တေ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လှမ်းဆွဲကာ တချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့သည်။…………

ပြီးပါပြီ။